Od 1 stycznia 2017 roku niemalże dwukrotnie podwyższy się wysokość ulgi na działalność badawczo-rozwojową. Dla podatnika oznacza to, iż prawie 10 procent wydatków na te cele może do niego wrócić w formie niższego podatku albo gotówki.
Od 1 stycznia 2017 r. obowiązuje rozszerzony katalog wydatków będących kosztami kwalifikowanymi, które podlegają odliczeniu od dochodu podatnika ponoszącego wydatki na działalność o charakterze badawczo-rozwojowym. Po wprowadzonej zmianie można odliczyć także poniesione koszty uzyskania oraz utrzymania patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy, a także prawa z rejestracji wzoru przemysłowego. Jednakże dotyczy to włącznie mikroprzedsiębiorców, małych albo średnich przedsiębiorców w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Należy podkreślić, że odliczeniu nie podlegają wszystkie poniesione na wyżej wymieniony cel wydatki, ale tylko wydatki na: sporządzenie dokumentacji zgłoszeniowej oraz dokonanie zgłoszenia do Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej bądź też właściwego zagranicznego organu, włączając w to koszty związane z wymaganymi tłumaczeniami na język obcy; prowadzenie postępowania przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej albo właściwy organ zagraniczny, które zostały poniesione od chwili zgłoszenia do tychże organów, szczególnie opłaty urzędowe, a także koszty zastępstwa prawnego oraz procesowego; odsunięcie zarzutów dotyczących niespełnienia warunków wymaganych do uzyskania patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy bądź też prawa z rejestracji wzoru przemysłowego w postępowaniu zgłoszeniowym oraz po jego zakończeniu, zwłaszcza koszty zastępstwa prawnego oraz procesowego, w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej i we właściwym w zagranicznym organie; opłaty okresowe, opłaty za odnowienie, tłumaczenia i inne czynności konieczne dla nadania albo utrzymania ważności patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy, a także prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, zwłaszcza koszty walidacji patentu europejskiego. Od tego roku zwiększono limit kosztów kwalifikowanych możliwych do odliczenia od podstawy opodatkowania. Dla podatników, którzy zaliczają się do mikroprzedsiębiorców, małych oraz średnich przedsiębiorców limit aktualnie wynosi 50% wartości poniesionych kosztów kwalifikowanych (limit podniesiony z 30% dla kosztów osobowych, a także z 20% dla pozostałych kosztów). Z kolei dla pozostałych podatników ulga wynosi 50% poniesionych kwalifikowanych kosztów osobowych (wcześniej wynosiła 30%), a także 30% pozostałych kosztów kwalifikowanych (wcześniej 10%). Nowe zmiany dają możliwość odliczenia poniesionych kosztów kwalifikowanych w dłuższym czasie. Odliczenia dokonywane są w zeznaniu za rok podatkowy, w którym zostały poniesione koszty kwalifikowane. W przypadku, gdy kwota dochodu jaką uzyskał podatnik za ten rok jest niższa w porównaniu do kwoty przysługujących mu odliczeń albo podatnik poniósł stratę, może wówczas odliczyć niewykorzystaną części ulgi w zeznaniach za kolejne 6 lat podatkowych (wcześniej były to 3 lata). Jeżeli podatnik, który w roku rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej poniósł stratę lub osiągnął dochód niższy od kwoty przysługującej za ten rok odliczenia, może ubiegać się o pieniężny zwrot niewykorzystanej kwoty odliczenia, który wynosi: 18% niewykorzystanej kwoty odliczenia dla podatników opodatkowanych według skali podatkowej, a także 19% nieodliczonej, przysługującej im kwoty dla podatników opodatkowanych tzw. podatkiem liniowym. Powyższa zasada dotyczy również małych, średnich i mikroprzedsiębiorców także w roku następującym bezpośrednio po roku rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej. Wyżej przedstawione przepisy nie odnoszą się do podatnika, który rozpoczyna działalność gospodarczą, jeżeli w roku rozpoczęcia działalności oraz w ciągu dwóch lat (liczy się od końca roku poprzedzającego rok rozpoczęcia) prowadził działalność samodzielnie bądź też jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną albo działalność tą prowadził małżonek, jeśli między małżonkami funkcjonowała wówczas wspólność majątkowa. Przysługująca podatnikowi kwota zwrotu wykazywana jest w rocznym zeznaniu podatkowym. Stanowi ona pomoc de mini mis, którą udziela się w zakresie, a także na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego odnoszących się do pomocy w zakresie zasady de minimis. Na koniec warto wspomnieć, że jeśli podatnik zostanie postawiony w stan upadłości albo likwidacji przed upływem trzech lat podatkowych licząc od końca roku podatkowego, za który złożył zeznanie ze wskazaną kwotą zwrotu, będzie musiał zwrócić całą kwotę wykazaną w zeznaniu.
